Haar verre voorouders hadden de taak om afgeschoten eenden op te halen uit het water. Zij, Pleun, heeft iets mooiers gedaan. Zonder specifieke opdracht hiertoe, heeft ze een vriendin binnengehaald voor Hetty, haar baasje. Namelijk Carla, haar OOPOEH. En ook een vriendin voor Carla. Namelijk Hetty. Verder lezen…
Baasje Dyonne: “Mijn ouders hebben een reisbureau en meestal gaat onze hond Jazz mee naar kantoor. Ze ligt dan rustig onder het bureau van mijn vader of in de etalage. Maar we merkten dat we incidenteel toch behoefte hadden aan een oppas voor Jazz omdat mijn ouders soms op reis zijn voor hun werk. Jazz is nogal kieskeurig, zowel naar mensen als naar andere dieren, en ik wist zeker dat ze in een kennel de hele boel bij elkaar zou janken. Verder lezen…
OOPOEH Dic: “Sinds een jaar pas ik elke maandag op Pou. Hij wordt meestal rond half negen gebracht en dan gaan we meteen op pad. Ik ontbijt elke ochtend buiten de deur en als Pou er is ga ik naar de Mc Donalds want daar zijn honden welkom. Terwijl ik geniet van een pannenkoekontbijtje wacht Pou geduldig tot ik klaar ben. Zijn hondenogen zeggen me dat hij ook van pannenkoeken houdt en ik kan het niet laten om hem af en toe te belonen voor zijn goede gedrag. Verder lezen…
Als meisje Muis een mens was geweest, was ze journalist geworden. Onderzoeksjournalist. Niets ontgaat haar. Tini, haar Oopoeh, heeft de allerbeste plek voor het hondje. Een huis aan een drukke winkelstraat. Met een vensterbank. En op die vensterbank kijkt Muis. Haar kopje gaat dan telkens heen en weer. Ze heeft een mooi snuitje met grote ogen. Zwart, dezelfde kleur en bijna dezelfde afmeting als haar neus. Haar lange zwarte gevlekte oren zwabberen er vrolijk omheen. Voor de rest is ze ongeveer wit. Met rommelige uitgerekte krulletjes. Zoals een hoogbejaarde vrouw met een behoorlijk uitgewerkt permanentje. Verder lezen…
OOPOEH Debbie: “Mijn man en ik hebben altijd katten gehad. Toen de laatste kat overleed besloten we niet aan een nieuw dier te beginnen. We gaan graag samen op vakantie en ik zou het heel vervelend vinden als een kat veel en lang alleen thuis is. Dieren hebben altijd een belangrijke plaats in mijn leven ingenomen. Zo liep ik één dag in de week mee met een dierenarts en ben ik adoptieconsulente voor Greyhound friends. Verder lezen…
Het enige probleem in het leven van Obi is de bocht in de gang naar zijn OOPOEH. Hij is een racebeest. Zijn startblok is de lift. Het is goed dat er geen scheids is, want hij beweegt altijd. Krabbelt. Aan de deur. Van plezier en ongeduld. Verder lezen…
OOPOEH René: “Na het verlies van mijn eigen hond wilde ik zelf niet opnieuw aan een hond beginnen, al was het alleen al om het enorme verdriet dat bij een nieuw afscheid hoort. Daarom heb ik me als oppas aangemeld bij Stichting OOPOEH. De match met mijn oppashond Joris is al van begin af aan heel bijzonder. Het is echt ‘me and my shadow’ en het liefst zou hij met zijn 34 kilo gewoon lekker op schoot komen liggen. Verder lezen…
OOPOEH Gerda: “Nadat mijn eigen hond in het voorjaar van 2013 overleed, zocht ik naar een mogelijkheid om te kunnen genieten van een hond die niet van mij was. Ik overwoog om de training voor geleidehondeninstructeur te volgen, maar het idee dat ik na een intensieve trainingsperiode weer afscheid zou moeten nemen, kon ik niet aan. Om diezelfde reden zag ik er vanaf om in een asiel te gaan werken, ik was bang dat ik op een dag toch een hond mee naar huis zou nemen. Verder lezen…
OOPOEH Thès: “Tot mijn twaalfde had ik een hond en tot vijftien jaar geleden had ik twee katten. Ik wilde niet meer aan een huisdier beginnen maar ik ben dol op honden en moet mijn liefde kwijt. Een vriend attendeerde me op het bestaan van stichting OOPOEH en daar heb ik me ingeschreven. Na een week of drie kwam er een eerste reactie van mensen die een oppas zochten voor hun sint-bernard. Ik woon driehoog en dat leek me niet zo’n goed idee. Weer drie weken later nam Irma contact met me op. Op dinsdag dronken we een kopje thee en op vrijdag paste ik voor het eerste op Alf. Dat ging hartstikke goed, al heeft het wel even geduurd voordat ik hem los durfde te laten. Na vier keer zei Irma: ‘Doe het nou maar, mijn zegen heb je.’ En inderdaad, Alfie bleef keurig bij me in de buurt. Verder lezen…
OOPOEH Else: “Een eigen hond was altijd een stille wens van me, maar omdat mijn man en ik allebei werkten, was dat niet mogelijk. Dat verlangen naar een eigen hond loste ik op door in de vakantieperiodes op het hondje van de buren te passen en katten en konijnen als huisdier te nemen. Nadat ik mijn baan verloor had ik tijd en ruimte voor een hond maar mijn man zag dat toch anders: hij wilde die gebondenheid niet.