OOPOEH Hans: “Nadat ik met pensioen ging, had ik best een hond kunnen nemen. Ik heb het niet gedaan. Een hond moet drie keer per dag uit en ik moet eerlijk zeggen dat ik wandelen vooral leuk vind als het droog is. Daarom passen Elvis en ik ook zo goed bij elkaar. Hij is, net als ik, een mooi weer wandelaar. Als het regent, wil hij bij de eerste hoek van de straat terug naar huis. Verder lezen…
Enkele maanden geleden hoorden we dat de match tussen OOPOEH Gijs, hond Samma (toen al 15!) en baasje Adriana zo bijzonder was. Gijs is een markante man met een enorme liefde voor dieren. Hij heeft de laatste maanden van Samma’s leven met heel veel liefde voor haar gezorgd, samen met mijn eigen hond waren ze graag in Rotterdam. Gijs in zijn scootmobiel en de honden lekker los. Helaas is Samma, vlak na het interview met Ellenoor, rustig in haar mandje overleden. We delen dit mooie verhaal over Samma, maar vooral over Gijs, evengoed graag met u: Verder lezen…
Haar verre voorouders hadden de taak om afgeschoten eenden op te halen uit het water. Zij, Pleun, heeft iets mooiers gedaan. Zonder specifieke opdracht hiertoe, heeft ze een vriendin binnengehaald voor Hetty, haar baasje. Namelijk Carla, haar OOPOEH. En ook een vriendin voor Carla. Namelijk Hetty. Verder lezen…
Baasje Dyonne: “Mijn ouders hebben een reisbureau en meestal gaat onze hond Jazz mee naar kantoor. Ze ligt dan rustig onder het bureau van mijn vader of in de etalage. Maar we merkten dat we incidenteel toch behoefte hadden aan een oppas voor Jazz omdat mijn ouders soms op reis zijn voor hun werk. Jazz is nogal kieskeurig, zowel naar mensen als naar andere dieren, en ik wist zeker dat ze in een kennel de hele boel bij elkaar zou janken. Verder lezen…
OOPOEH Dic: “Sinds een jaar pas ik elke maandag op Pou. Hij wordt meestal rond half negen gebracht en dan gaan we meteen op pad. Ik ontbijt elke ochtend buiten de deur en als Pou er is ga ik naar de Mc Donalds want daar zijn honden welkom. Terwijl ik geniet van een pannenkoekontbijtje wacht Pou geduldig tot ik klaar ben. Zijn hondenogen zeggen me dat hij ook van pannenkoeken houdt en ik kan het niet laten om hem af en toe te belonen voor zijn goede gedrag. Verder lezen…
Als meisje Muis een mens was geweest, was ze journalist geworden. Onderzoeksjournalist. Niets ontgaat haar. Tini, haar Oopoeh, heeft de allerbeste plek voor het hondje. Een huis aan een drukke winkelstraat. Met een vensterbank. En op die vensterbank kijkt Muis. Haar kopje gaat dan telkens heen en weer. Ze heeft een mooi snuitje met grote ogen. Zwart, dezelfde kleur en bijna dezelfde afmeting als haar neus. Haar lange zwarte gevlekte oren zwabberen er vrolijk omheen. Voor de rest is ze ongeveer wit. Met rommelige uitgerekte krulletjes. Zoals een hoogbejaarde vrouw met een behoorlijk uitgewerkt permanentje. Verder lezen…
OOPOEH Debbie: “Mijn man en ik hebben altijd katten gehad. Toen de laatste kat overleed besloten we niet aan een nieuw dier te beginnen. We gaan graag samen op vakantie en ik zou het heel vervelend vinden als een kat veel en lang alleen thuis is. Dieren hebben altijd een belangrijke plaats in mijn leven ingenomen. Zo liep ik één dag in de week mee met een dierenarts en ben ik adoptieconsulente voor Greyhound friends. Verder lezen…
Het enige probleem in het leven van Obi is de bocht in de gang naar zijn OOPOEH. Hij is een racebeest. Zijn startblok is de lift. Het is goed dat er geen scheids is, want hij beweegt altijd. Krabbelt. Aan de deur. Van plezier en ongeduld. Verder lezen…
OOPOEH René: “Na het verlies van mijn eigen hond wilde ik zelf niet opnieuw aan een hond beginnen, al was het alleen al om het enorme verdriet dat bij een nieuw afscheid hoort. Daarom heb ik me als oppas aangemeld bij Stichting OOPOEH. De match met mijn oppashond Joris is al van begin af aan heel bijzonder. Het is echt ‘me and my shadow’ en het liefst zou hij met zijn 34 kilo gewoon lekker op schoot komen liggen. Verder lezen…
OOPOEH Gerda: “Nadat mijn eigen hond in het voorjaar van 2013 overleed, zocht ik naar een mogelijkheid om te kunnen genieten van een hond die niet van mij was. Ik overwoog om de training voor geleidehondeninstructeur te volgen, maar het idee dat ik na een intensieve trainingsperiode weer afscheid zou moeten nemen, kon ik niet aan. Om diezelfde reden zag ik er vanaf om in een asiel te gaan werken, ik was bang dat ik op een dag toch een hond mee naar huis zou nemen. Verder lezen…