Het enige probleem in het leven van Obi is de bocht in de gang naar zijn OOPOEH. Hij is een racebeest. Zijn startblok is de lift. Het is goed dat er geen scheids is, want hij beweegt altijd. Krabbelt. Aan de deur. Van plezier en ongeduld. Verder lezen…
OOPOEH René: “Na het verlies van mijn eigen hond wilde ik zelf niet opnieuw aan een hond beginnen, al was het alleen al om het enorme verdriet dat bij een nieuw afscheid hoort. Daarom heb ik me als oppas aangemeld bij Stichting OOPOEH. De match met mijn oppashond Joris is al van begin af aan heel bijzonder. Het is echt ‘me and my shadow’ en het liefst zou hij met zijn 34 kilo gewoon lekker op schoot komen liggen. Verder lezen…
OOPOEH Gerda: “Nadat mijn eigen hond in het voorjaar van 2013 overleed, zocht ik naar een mogelijkheid om te kunnen genieten van een hond die niet van mij was. Ik overwoog om de training voor geleidehondeninstructeur te volgen, maar het idee dat ik na een intensieve trainingsperiode weer afscheid zou moeten nemen, kon ik niet aan. Om diezelfde reden zag ik er vanaf om in een asiel te gaan werken, ik was bang dat ik op een dag toch een hond mee naar huis zou nemen. Verder lezen…
OOPOEH Thès: “Tot mijn twaalfde had ik een hond en tot vijftien jaar geleden had ik twee katten. Ik wilde niet meer aan een huisdier beginnen maar ik ben dol op honden en moet mijn liefde kwijt. Een vriend attendeerde me op het bestaan van stichting OOPOEH en daar heb ik me ingeschreven. Na een week of drie kwam er een eerste reactie van mensen die een oppas zochten voor hun sint-bernard. Ik woon driehoog en dat leek me niet zo’n goed idee. Weer drie weken later nam Irma contact met me op. Op dinsdag dronken we een kopje thee en op vrijdag paste ik voor het eerste op Alf. Dat ging hartstikke goed, al heeft het wel even geduurd voordat ik hem los durfde te laten. Na vier keer zei Irma: ‘Doe het nou maar, mijn zegen heb je.’ En inderdaad, Alfie bleef keurig bij me in de buurt. Verder lezen…
OOPOEH Else: “Een eigen hond was altijd een stille wens van me, maar omdat mijn man en ik allebei werkten, was dat niet mogelijk. Dat verlangen naar een eigen hond loste ik op door in de vakantieperiodes op het hondje van de buren te passen en katten en konijnen als huisdier te nemen. Nadat ik mijn baan verloor had ik tijd en ruimte voor een hond maar mijn man zag dat toch anders: hij wilde die gebondenheid niet.
OOPOEH Olga: “Fien is echt een superhond. Ze is lekker lief en rustig. Vast en zeker afgekeken van het baasje. Baasje Paul helpt mij namelijk regelmatig ook met wat dingetjes op de computer bijvoorbeeld als ik iets moet bestellen op het internet. En af en toe neem ik dan wat melkchocolade voor hem mee, dat vindt hij lekker. Ik heb het erg getroffen, zowel met Fien als met de baasjes! Ik ben daarom ook ambassadeur van Stichting OOPOEH, soms loop ik nog weleens bij de dierenarts naar binnen en daar leg ik dan wat foldertjes neer. Misschien dat ik dan nog wat andere mensen blij kan maken. Je weet maar nooit”. Verder lezen…
Baasje Rommie: “Ik wilde mijn hele leven al graag een hond maar ik wist ook dat een hond “gedoe” is en er was altijd een reden om het niet te doen. Toen er kinderen kwamen vond ik dat een goed moment om ook een hond te nemen. Mijn zus vertelde me dat haar hond puppy’s kreeg en vroeg me of ik er ééntje uit het nest wilde hebben. Nadat ik volmondig ja had gezegd, dacht ik: hoe organiseer ik dit? Verder lezen…
OOPOEH Fien (74 jaar): “Eerst overleed mijn man en een jaar later onze Duitse herder. Ik ging nauwelijks nog naar buiten en als ik een ommetje maakte, dacht ik: ‘Wat doe ik hier?’. Wandelen zonder hond voelde niet goed maar aan een nieuwe herder wilde ik niet beginnen. Ik heb geen rijbewijs en als ik een weekend weg zou gaan, zou ik de hond mee moeten nemen in de trein. En ook het laatste slingertje in de avond zag ik niet zitten.
Mijn dochter las een advertentie van stichting OOPOEH. Ze dacht dat een oppashond een goede oplossing voor me zou zijn. Ik schreef me in en vier dagen later zaten er twee onbekenden met een pup in mijn woonkamer. Ik wist meteen dat het goed was.
Baasje Barbara: “Onze hond Skyler is bij Maria helemaal in zijn nopjes. Ze had bij OOPOEH al snel haar eigen mandje, haar eigen riempje en haar eigen bakje. Zelfs haar eigen speciale stoel! En haar eigen gewoontes niet te vergeten. Leuk, hè? Ik kan de eerste ontmoeting nog wel goed voor de geest halen. We spraken af en bij de kennismaking zag ik een hele lieve, warme en zorgzame vrouw samen met mijn hond. Skyler was toen nog maar een pup. Die twee waren meteen helemaal idolaat van elkaar. Het drooghouden voor Skyler wilde niet helemaal lukken als je begrijpt wat ik bedoel.” Verder lezen…
Bea: “We zijn lid van de wandelclub en in het weekend maken we graag lange wandeltochten. We namen onze hond Toos altijd mee maar op een gegeven moment kreeg ze hartklachten. De dierenarts heeft haar onderzocht en Toos mocht absoluut niet meer mee op pad. Elke inspanning was teveel voor haar dus een pension met andere honden was ook geen optie. ‘Wat doen we nu?’ zeiden mijn man en ik tegen elkaar. Verder lezen…