Na het overlijden van haar hond en man ging de Amstelveense Meta (81) op reis. Om de stilte te ontvluchten reisde ze een aantal jaar lang de wereld over. Naar Amerika, Australië, … Alleen of gezellig samen met vriendinnen. Maar ja, altijd weg is ook zowat, dus keerde ze na 5 jaar terug naar huis, waar het huis nog altijd heel erg stil en saai was zonder hond. OOPOEH Meta: “Het voelt heel leeg in huis als je je hele leven lang honden hebt gehad”. Meta adopteerde weer een eigen hond, Senna, maar zij werd ziek en overleed veel te vroeg. Meta: “Ik was helemaal van de kaart, het was zo vreselijk!”. Een nieuwe eigen hond was geen optie meer voor haar. Meta: “Ik dacht meteen: Ik begin er niet meer aan. Het is te intensief op mijn leeftijd. De puppyperiode en de pubertijd, maar ook alle uitlaatrondjes moest ik zelf doen. Ik had immers geen man meer om de verantwoordelijkheid mee te delen”.
Haar dochter wees haar op Stichting OOPOEH. Meta bekeek de website en zag tussen de vele kleine hondjes (“Daar struikel ik over”) een foto van de 34 kilo wegende Labradoodle Bob. Meta: “Ik dacht: dát is een leuk beestje”. Een ontmoeting volgde en het was meteen raak! “Ik zat op de bank en Bob sprong meteen naast me. Heel wonderlijk.” Baasje Marieke is net zo enthousiast over de eerste ontmoeting: “Bob sprong gelijk in haar armen en keek mij aan alsof hij wilde zeggen: “Deze vind ik leuk, deze is goed”.
2 dagen in de week brengen Bob en Meta nu samen door. En dan mag hij ook een nachtje blijven slapen. Meta: “Rond half 11 maken we het laatste rondje samen waarna Bob meteen naar boven rent en op bed springt (wat hij thuis niet doet!). Zodra ik erbij kruip gaat hij naast me liggen, op precies hetzelfde plekje als waar mijn eigen hond altijd lag. ’s Ochtends wakker worden met Bob is een feest! Hij is zo enthousiast, dan moet ik meteen lachen”. Na 1 jaar oppassen hebben Bob en Meta een mooie band opgebouwd. Meta: “Het brengt me zoveel vreugde, het is zo onvoorwaardelijk en zo leuk! Bob volgt me overal en houdt mij altijd in de gaten. Ga ik naar de tuin, dan gaat Bob ook. Ga ik naar binnen, dan volgt Bob. En sta ik op straat met mensen te praten dan gaat hij rustig zitten alsof hij wil zeggen: “Ik wacht wel even, want dit is gezellig voor Meta””. Volgens Meta kleeft er slechts 1 nadeel aan haar OOPOEH-schap: “Iederéén vraagt me nu om op zijn/haar hond te passen! In de buurt sta ik echt bekend als de OOPOEH van Bob. Maar ik hou het lekker bij Bob. Hij is aan mij verknocht en ik aan hem. Daarnaast vind ik het geweldig als hij er is, maar de dagen dat hij bij zijn baasjes is vind ik ook heerlijk. Dan heb ik even mijn handen vrij. Het OOPOEH zijn is voor mij een prima oplossing”.
Hetzelfde geldt voor Marieke, het baasje van Bob: “Wij noemen het altijd gekscherend ‘ons Meta-rijkdom’. Bob is dól op Meta! Zodra ik de deur van de auto open, rent hij keihard bij haar naar binnen. Zo blij! Dat maakt het voor ons heel fijn. Met Meta hoeven we ons niet druk te maken om Bob terwijl we aan het werk zijn. Het zit wel goed tussen die twee. Toen Bob en Meta elkaar ontmoetten was Bob best een onzekere hond, maar door Meta en hun gezamenlijke uurtjes op het hondenveldje achter haar huis is Bob nu goed gesocialiseerd. En voor mij is het ook heel gezellig! Na de oppasdag drinken we gezellig samen een wijntje en kletsen dan bij. Al bij de eerste ontmoeting voelde ik de connectie, we hebben meteen 1,5 uur zitten praten. Het doet mij zoveel plezier, dat ik voor Meta regelmatig een bloemetje of cadeautje meeneem. Ik vind het echt fantastisch en hoop dat Meta nog heel lang Bob’s OOPOEH blijft. Want het kan nooit meer zo leuk worden als het met Meta is!”.