OOPOEH Germaine: “Een paar jaar geleden werd ik ziek. Ik kreeg reuma, werd volledig afgekeurd en kwam thuis te zitten. Dat was een vreselijke tijd. Van de reumatoloog moest ik gaan wandelen maar dat kostte me enorm veel moeite. Bij iedere wandeling moest ik eerst door een helse pijn heen voordat het een beetje aangenaam werd en dan is de verleiding om op de bank te blijven zitten groot.
Op een keer zat ik in de kappersstoel en vertelde over mijn teruglopende gezondheid. Naast me zat een mevrouw die mijn verhaal hoorde en me attendeerde op Stichting OOPOEH. Ik heb altijd honden gehad en kon me er wel iets bij voorstellen. Ik schreef me in en een paar weken later ging ik op bezoek bij Machteld en haar hond Doortje. Het was meteen raak, Doortje was veertien weken en een schatje.
‘Ik wil het proberen,’ zei ik tegen Machteld, ‘maar als ik een keer een slechte dag heb en het niet gaat, dan wil ik ook nee kunnen zeggen. Dat vond Machteld goed en sindsdien pas ik elke vrijdag op Doortje. In die twee jaar dat ik nu oppas, heb ik misschien twee keer afgebeld. Meestal blijft Doortje een dag, maar ze logeert ook wel eens bij me. En het komt regelmatig voor dat ik haar op woensdag ophaal, we samen mijn gewrichten los lopen en ik haar weer thuisbreng. Mijn conditie is ontzettend verbeterd sinds Doortje deel uitmaakt van mijn leven.
Maar Doortje is niet alleen een stimulans om naar buiten te gaan, ze is ook supergezellig en altijd vrolijk. Als ze bij me binnenkomt, is ze eerst een paar minuten aan het apenkooien. Ze rent door de kamer, springt over banken en stoelen, duikt de keuken in, belandt per ongeluk op de kat en eindigt bij me op schoot. En dan weet ze niet hoe ze me moet zoenen. Het is echt een te gek beest!
Dit oppasconcept is een mooie wisselwerking tussen ons alle drie. Machteld weet dat haar hond een goede oppas heeft, Doortje zit nooit alleen thuis en mijn conditie gaat met stappen vooruit.”